کد مطلب:90440 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:136
«ای لایضیع ما امر الله بمحافظته من الصلوات الخمس و نحوها من الطاعات.»: یعنی چیزهایی را كه خداوند به محافظت آنها امر نموده، نابود نمی كند و آنها نماز پنجگانه و دیگر طاعات است. به این دلیل كه خداوند، در چند جای قرآن كریم، به محافظت و نگهداری آنها امر نموده است و مراد از حفاظت آنها، رعایت اوقات، حدود، آداب و شرایط آنهاست و ضد محافظت، تهاون و سهل انگاری است كه از جنود جهل و بی خردی است. بحرانی گوید: «كونه لا یضیع اماناته و لا یفرط فیما استحفظه الله من دینه و كتابه و ذلك لورعه و لزوم حدود الله.»: او امانات را در آنچه كه خداوند حفاظت و نگهداری آن را به او سپرده است تباه نمی سازد و در امر دیانت و حفظ قرآن تفریط نمی كند، چونكه ورع، او را از تضییع امانت بازداشته و التزام به حدود الهی، وی را به حفظ دین و قرآن وادار می نماید. [صفحه 482] اطلاق كلمه ی «ما استحفظ» گفته ی بحرانی را تایید می نماید و منحصر ساختن آن به نماز بلاوجه خواهد بود، كوتاه سخن آنكه مومن واقعی و با تقوا حدود و مقررات دین را كه خداوند، بر عهده ی او گذارده، محافظت می نماید. آیات الهی درسهای عبرت انگیز را هرگز فراموش نمی كند، در اطاعت و فرمانبری خدا و رسولش سخت می كوشد. حذیفه بن یمان، صحابی بزرگ و صاحب سر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم آنكه پیامبر نام منافقان را به او تعلیم كرده بود، روزی به قصد تشرف، به حضور رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم راهی مسجد شد، زمانی به مسجد رسید كه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به سخنرانی برخاسته و مردم را به آرامش و جلوس امر می نمود، حذیفه با شنیدن كلمه ی «اجلسوا» از پیامبر، در جای خود بیرون مسجد نشست، پس از پایان سخنان رسول خدا وارد مسجد شد، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به حذیفه فرمود: شما را در جمع حاضر ندیدم؟ عرض كرد یا رسول الله، در بیرون مسجد، سخنان شما را گوش می كردم و علت حاضر در جمع نبودنم این بود شنیدم شما مردم را به جلوس امر نمودید، اطاعت فرمان شما را به حكم قرآن: «یا ایها الذین آمنوا اطیعوا الله و اطیعوا الرسول.» واجب دانسته و در جای خود نشستم، پیامبر عمل او را ستوده و به وی آفرین گفت. به مناسبت جمله ی «و لا ینسی و ما ذكر» نام دو تن از صحابه ی رسول خدا كه علی علیه السلام آنها را به شهادت فراخواند، ضمن اعلام الشهود لامیرالمومنین علیه السلام به چشم می خورد كه شایان توجه است، آن دو یكی انس بن مالك و دیگری براء بن عازب است.
خوئی می گوید:
صفحه 482.